Bij dit prachtige werk van Lou Vos, hoorde het eveneens prachtige gedicht van Judith Herzberg Eiland:

Er zit iets verdrietigs in verdriet
alsof het alleen niet genoeg was.
Het is onder water roepen
om iets wat daar niet is.
Het schijnt te slijten, de tijd
schuift het wel weg.
‘Rendieren sterven als gevolg van heimwee
Heimwee naar de onbegrensde
vlakte van het Noorden.’
Niet dat ze op Oland niet
kunnen rennen, ze kunnen
alleen niet wennen aan het idee
dat alles aldoor uitloopt in de zee.

Miki Takahashi en ik droegen voor eigen werk. Helaas kan ik niet schilderen.